προτιμωρώ

-έω, Α

1. βοηθώ κάποιον εκ τών προτέρων («μὴ ὀργισθῆναι ὅτι ἡμῑν οὐ προυτιμωρήσατε», Θουκ.)

2. μέσ. προτιμωροῡμαι, -έομαι

εκδικούμαι κάποιον εκ τών προτέρων, τιμωρώ («ἐβούλοντο πρότερον, εἰ δύναιντο, προτιμωρήσασθαι», Θουκ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < προ-* + τιμωρῶ «βοηθώ, εκδικούμαι»].